Nee, geen opstootje in de Tiroler hoofdstad, maarNederlands accordeon orkest bij het Wereld Musik Festival. Voor mij een belevenis, want het was mijn eerste kennismaking. Ik had een doel:
Naar het WMF Innsbruck, maar dan wel om er zelf te spelen!
Dat is nu gerealiseerd, en deze droom was geen bedrog! Maar ik raad uitdrukkelijk iedere accordeonorkest speler ten strengste af dit te doen: Je raakt namelijk meteen besmet!
Het was net dauwtrappen, maar dan met volledige bepakking. De arme instappers in Nieuw Leusen mochten donderdagochtend om 04:00 uur al aantreden (Gaap!). Het merendeel stapte echter in Ede in en mocht iets langer slapen. De sfeer zat er meteen goed in en binnen de kortste keren werd er op de vloer van de bus Yahtzee gespeeld, gelezen of geslapen. Het blijft natuurlijk een stevige trip van zo´n 13 uur bussen. De sanitaire stops een beetje uitstellen, zodat we in de avond al konden eten in Innsbruck.
Een bus dubbel parkeren voor een stoplicht en op een smal trottoir uitpakken met de bagagekleppen open geeft altijd wat gedoe. Dus allemaal aanpakken en alles de receptie van het hotel in: Koffers o.k., Accordeons o.k., Bassen 1, 2, …..? Oeps, geen derde bas. Staat ie op het trottoir? Nee! Staat ie op een hotelkamer? Nee! Staat ie nog in de bus? Nee, ookniet! Paniek, want een basspeler zonder Bas is niets.
Is het instrument dan wel meegekomen? ´t Zal toch niet…… Enfin, iemand gezocht die bij de opstapplaats in Ede woont en op zijn fiets even wilde gaan kijken in een donkere auto op de parkeerplaats. Nee, was het antwoord, in de zwarte auto zat géén Bas. Oh, maar het was een blauwe auto! Dan maar opnieuw fietsen naar de parkeerplek en: Jawel een dikke zwarte koffer op de achterbank!
Wat is wijs? Gelukkig bestond de bus uit twee gezelschappen het REL accordeonorkest en het RAC ensemble. Onze extra basspeler was nog vers en niet geheel aan zijn instrument verknocht, dus met een vervangend instrument al in huis was dat snel opgelost. Wel even alle aantekeningen nauwgezet overkrassen op de nieuwe bladmuziek kopie.
Op zoek naar een eetgelegenheid liep ik braaf achter een ervaren RELgroepje aan die de weg wisten, althans dat dacht ik. Want we hebben meer van de stad gezien dan ons lief was. Het terrasje in warme avondzon maakte veel goed en leek achteraf het enige droge moment van het weekend.
De ochtend stond in het teken van onze laatste repetitie. Dat was in een Folklore Centrum met duidelijke Holzhackerbub’n rekwisieten met karakteristiek lange tafels, die na afloop weer netjes teruggeplaatst moesten worden. Daarna speelde het RAC Ensemble ons voor en was de volgende halte eindelijk het Congresszentrum.
Dan wordt je meegezogen in de wereld die WMF heet: accordeons overal, stands, uitgeverijen, orkesten, demonstraties, en vooral veel jongelui. Snel nog Saal Brussel meepakken om naar een Passacaglia te luisteren, die wij ook op de lessenaar hebben. En dan begint het grote moment te naderen. Telkens schuif je met je groep een stukje op, totdat we voor de opkomst twee rijen konden formeren om het podium te betreden. Maar weer grote schrik! Er ontbreekt een speler en niet zomaar een. Het is een partijgenoot met een aantal stevige solo’s. Meteen gingen enkelen op zoek in de wachtruimtes, de toiletten, de …. geen idee waar. Inmiddels moesten we toch vast gaan lopen, stress alom en pfff. Op het allerlaatste moment, voordat de deur achter ons sloot, waren toch nog compleet.
Die Saal Tirol is grooot, echt gigagroot! Voor mijn gevoel met enkele duizenden plaatsen en een podium als een wedstrijdbad. Een akoestiek om door een ringetje te halen en als dat ringetje valt, hoor je dat ook! Gelukkig was ik niet nerveus, zodat mijn vingers hun weg wisten te vinden. Ik heb lekker kunnen spelen en zag dat Tim Fletcher onze dirigent met overgave genoot. Hij had zijn partituren voor de gelegenheid in zijn tas gelaten, om zich 100% op zijn REL-orkest te richten.
Wij hebben met Passacaglia (Bach) en Fantasy Variations (thema Paganini-Barnes) daar, zoals onze dirigent later aangaf, een uitstekende uitvoering neergezet. En daar mag de jury over denken wat ze willen. Met 32 orkesten in de Höchststufe is het toch dringen in het middengebied. Daar zou je haast dobbelstenen bij nemen. Dat een Nederlands orkest bovenin die top meedraait is nu eenmaal te ambitieus.
Eén orkestlid had zich vrijwillig opgeofferd als kofferbewaker. Hierdoor waren de overige leden in staat om na het snel droppen van hun instrument, de zaal weer in te racen. Ditmaal als supporters om de Hengelose collega’s met Dvorak luid toe te juichen.
Wanneer je veel wilt zien/horen krijg je daar weinig rust. ’s Avonds hadden we kaarten voor het Concertino ensemble uit Moldavië waarvoor ik laatst op de accordeondag in Den Haag al getipt was. Een schitterende performance vooral het gevarieerde deel na de pauze. Bij aanvang zaten wij op de 2e rij na het gangpad en nog niet iedereen van onze groep had een plek. Daarover raakten we aan de praat met een heer voor ons. Naast hem was nog een plaatsje vrij. Ah, Sie sind Niederländer? Ja, daar had hij ook wel eens gedirigeerd en we raakten zo gezellig aan de praat. Nieuwsgierig geworden werd er toch naar zijn naam gevraagd, waarop hij opstond en ons enigszins bescheiden zijn visitekaartje liet zien waarop: Adolf Götz prijkte. “Oh, dan hebben we vast iets van u gespeeld!” was toen het eufemisme.
De zaterdag begon vroeg met het aanmoedigen van onze RAC ensemble reisgenoten in een mooie weergave van Reisebilder en de Prokofiev Marsch. Waarna een serie van luistermomenten volgde waaronder Nederlandse deelnemers ATP en MDA1 (1e prijs) . En een lange rij aan potentiële winnaars onder de toporkesten in de grote Tirol zaal.
Om de dag dan af te sluiten met opnieuw gala concerten, ging iets te ver. Een uitgebreide vooral rustige maaltijd viel meer in de smaak. Afgesloten met een laat onderonsje in het hotel. Met een soort tien kleine-negertjes-groepje en veel uiteenlopende onderwerpen: de effecten op metalen tongen, eigen gecomponeerde Fuga, dieetproducten, een boekenwurm of de structuur van het Wilhelmus…
In de kleine uurtjes schoven daar nog Denen bij aan, van een orkest dat ik bleek te herkennen als winnaars van een concours in de Doelen Rotterdam waar zij op de trappen “Donna Diana” speelden (zo’n 30 jaar geleden, ahum).
Het stadion de Olympia Halle was geheel gevuld met alleen maar accordeonisten, een schitterend gezicht is dat. Uitzonderlijk om daar weer zoveel jonge enthousiaste spelers te zien. De “Rellers” in een vreemdsoortige maar opvallende oranje uitdossing met de nodige toeters en oranje REL ballonnen. Nadat het gelegenheids Europa orkest gespeeld had begon de langgerekte prijsuitreiking tot iedereen zijn oorkonde, al of niet met bokaal, in ontvangst genomen had. Nog even wat groepsfoto’s en de terugreis maakte een einde aan dit evenement om na een lange busreis om 03:00 uur op maandagochtend weer thuis te komen.
Het was voor mij een inspirerende belevenis om op dat podium in Saal Tirol te mogen optreden, en dat met alle Rellers mee te maken! Met dank aan Tim Fletcher die ons zover gebracht heeft.
Muzikale groeten, Roelof van Kooi